εμ

(I)

ἐμ (Α)

(πρόθεση) ἐν ἡ εἰς.

[ΕΤΥΜΟΛ. Βλ. λ. εν].

————————

(II)

(και έμι, έμου, όμου, χέμι, χέμα)

επιφώνυμα που εκφράζει: α) δυσανασχέτηση («εμ, στα 'λεγα αλλά δε μ' άκουγες»)

β) απορία («εμ, τί να σού κάνει κι αυτή η δύστυχη»)

γ) εγκατέρτηση («εμ, τί να κάνω τώρα πια;»)

δ. (σε αναδίπλωση) αφενός, αφετέρου («εμ μέ κλέβεις, εμ ζητάς και ρέστα»)

ε. φρ. «εμ πώς» — πώς όχι; και βέβαια.